De reis naar binnen

Na mijn middelbare school werkte ik een zomer in een café met een Franse naam. We mochten daar alleen Franstalige muziek draaien, met een uitzondering. We hadden een Engelstalige tape en je raadt ‘t al, dat draaiden we het meest. Niet dat het topmuziek was, maar toch… Een van de nummers op dat bandje was van Karen Carpenter. Ze zingt daar: I’ve been to paradise, but I’ve never been to me. Na deze woorden honderden keren gehoord te hebben, hebben ze wel een indruk achter gelaten, geloof ik. De impact was des te groter nadat ik hoorde dat ze anorexia had en uiteindelijk zelfmoord pleegde.

De mooiste reis die we kunnen maken is de reis naar onszelf, begrijp ik uit de woorden. Ik vond zelf vreemd genoeg pas de moed voor deze reis nadat mijn paspoort was gestolen, zo’n twaalf jaar later (nu twaalf jaar geleden). Het voelde toen letterlijk alsof ik mijn identiteit kwijt was. Voor mij houdt de reis naar binnen een graaftocht in door vele lagen valse identiteiten (veelal onjuiste verhalen die je bent gaan geloven over je eigen leven). Sommigen vergelijken het wel eens met het afpellen van een ui. Maar dat vond ik altijd een vreemde vergelijking, want een ui heeft geen hart. Uiteindelijk houd je niets over. Nu vind ik de vergelijking niet zo raar meer. Want het was uiteindelijk de stilte waarin ik mezelf terug vond. Ons Zijn is onbegrensd.

Maar dan, hoe werkt dat dan? Van de week had ik een mooi twittergesprekje met iemand over de ruimte voor verwondering en onze angst voor die ruimte. Ik denk dat wat zij ruimte noemt, ook gedefinieerd kan worden als de stilte. Waarom we er toch steeds uitvliegen, was de vraag. Tja, we zijn als mens nou eenmaal niet onbegrensd. Wie onbegrensd wil zijn, eindigt meestal met het bouwen van muren, is mijn ervaring. In het gesprek kwam ik erop dat ons zijn als mens misschien wel te vergelijken is met ademhalen. In en uit. Stilte in, begrenzing uit. Inspiratie in, expressie uit. Verbondenheid in, afgescheidenheid uit. Als je dat in ritme laat zijn, ontstaat er misschien wel iets dat je een Goddelijke expressie zou kunnen noemen. Het is maar een gedachte. Maar eentje die mij rust gaf. En in ons twitttergesprekje werden we het erover eens dat grenzen onderdeel van het leven zijn, maar muren het leven stagneren.

Maar wat is dan een grens? Goeie vraag. Ik heb er nog geen pasklaar antwoord op. Als de verhalen over jezelf valse identiteiten zijn, hoe bepaald je dan een grens? Of klopt die eerste aanname al niet? Je grens is denk ik je persoonlijkheid, terwijl je ego gemaakt wordt door muren. Maar wat bepaald dan je persoonlijkheid? Ik denk dat die bepaald wordt door de plaats die jij hebt als deel van het geheel. Wanneer je die ten volste inneemt en vandaar uit de relatie aangaat met anderen ervaar je in het spel met elkaar wat de grenzen zijn. Ik denk dat het draait om aanwezigheid en bewustzijn (presence and awareness), maar ik ben nog niet heel erg ervaringsdeskundig op dat gebied. Dus wie het weet, mag het zeggen :-).

Tijdens de live stream van de preview van TEDxAmsterdam kwam vorige week een mooie TED Talk langs over het onderwerp Self. Ik vond ‘m erg inspirerend en gaf me een omkering in het denken over mezelf.

Ik ben heel benieuwd hoe jij over Zijn en grenzen denkt en zou het leuk vinden je reactie te lezen.

 

 

 

Reactie (3)

  • Nynke Rinzema| 5 december 2011

    He Anne-Kee, mooi! Zou het ook niet zo zijn dat we in dit tijdsgewricht (begin 21e e) veel meer afgescheiden zijn dan laten we zeggen over 100 jaar? Waarmee ik suggereer dat grenzen (weer) aan het vervagen zijn. Dat de hele grote uit- en inademing (van iets dat ik niet kan overzien zo groot) op het punt zijn gekomen dat de uitademing overgaat in de inademing. En met die inademing (van weer tig-duizenden jaren) vervagen fysieke grenzen. Ik heb erover gehoord op cd’s van Maarten Zweers (‘Het paard van Troje, toen en nu’). Heel prachtig. Tot een volgende keer.

  • Anne-Kee| 1 december 2011

    @Eva Ja, dat is ook weer een hele mooie gedachte.

    @Ingrid Mooie film. Mooie gedachte. De vergankelijkheid van grenzen. Leuk verbeeld. Vooral die met die vissen, vond ik leuk. Als we de natuur z’n gang laten gaan, vervagen grenzen vanzelf 🙂 Thanks for your 2 cents 🙂

  • Ingrid van den Boogaard| 1 december 2011

    Hoi Anne-Kee,

    Je verhaal riep meteen de associatie op met een videowerk wat ik een aantal jaren geleden in opdracht hebt gemaakt. 7FORTRESSES heet het. Grenzen en grenzeloosheid, vestingwerken, Fort Europa, het grote en het kleine ik hebben allemaal raakvlakken met dit werk. Gefilmd in Zuid-Spanje, duur: +/- 13 min., slow video art, dus mindfull kijken 🙂 Hier is de url: http://vimeo.com/3336014
    Just my 2 cents 😉 ingrid

  • Laat een antwoord achter aan Nynke Rinzema Reactie annuleren

    Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *