Archief 30 december 2011

Terugkijken en vooruitblikken

Een reactie plaatsen

Elf is het gekkengetal toch? Best passend voor het afgelopen jaar, want het was een turbulent jaar van uitersten. Leoni Jansen maakte ooit een cd getiteld Heart strings and loose ends. Zou ook een passende titel zijn voor het afgelopen jaar, wat mij betreft. Een jaar waarin het hart terrein won, maar het (gekwetste) ego harder terugvocht dan ooit. Bindingen, werden ontbonden en soms vervangen voor verbindingen en in andere gevallen door donder en bliksem of door zand uit de woestijn. In enkele gevallen bleef deze verbinding beperkt tot wederzijdse harten en in andere gevallen kwamen ze tot expressie en ongekende bloei. Maar bovenal was het een jaar van acceptatie, ‘sisterhood’, grenzen en thuiskomen bij mezelf.

Ken je die angst, dat als je alles loslaat, dat er dan niets meer is? En dat je dan dus niet meer bestaat? Een irrationele angst, weet ik, want ik heb al vaker een moment meegemaakt dat ik alle pantsers even neerlegde en ervoer dat ik er nog steeds was. Maar toch,  blijft die angst hardnekkig de kop opsteken. Het moment dat de stilte nogmaals haar zetel vond in mijn lichaam, was voor mij dan ook het hoogtepunt van dit jaar. Om vanuit verbinding expressie te kunnen geven aan de essentie die ik op dat moment ervoer, was magisch. Ik hoop dat ik deze magie in 2012 steeds vaker mag ervaren en delen kan.

Zakelijk heb ik dit jaar heel erg mijn grenzen opgerekt, heb ik gestraald, maar ben ik ook lekker op m’n bek gegaan. Het vallen en opstaan heeft me (tot mijn eigen verrassing) veel kracht gegeven en ik heb geleerd hoe de kans op stralen te vergroten. Iets waar ik volgend jaar weer vrolijk mee verder hoop te oefenen. Overigens ben ik heel dankbaar voor de mensen die me gedurende het hele proces in me zijn blijven geloven en dat ook regelmatig hebben uitgesproken. Het waren de uitgestoken handen die het opstaan en het stralen vergemakkelijkte. Het waren de mensen die mijn wereld mooier maakten en groei een positieve wending gaven.

Het maken van de eerste film met Arianne Wienke een van de leukste avonturen geweest vanaf afgelopen jaar. Wat hebben wij een pret gehad samen, liggend op onze buiken in het zand spelend met onze playmobiel poppetjes en andere props. Het was het begin van een groeizame samenwerking. Onze gezamenlijke workshops waren voor mij ook pareltjes. Ook op het werken voor een keten kringloopwinkels kijk ik met plezier terug. Wat ik daarbij helemaal super vond, was hoe ik daarbij gebruik heb kunnen maken van de kennis en skills van mijn netwerk. Als ZZP-er sta je dan niet alleen en dat vond ik echt geweldig om te ervaren. Lekker sparren en zo het beste voor je klant kunnen leveren.

Wat betreft het komende jaar; het is mijn idee dat om het leven, zoals het bedoeld is, te leven, je niets meer hoeft te doen dan het zich te laten ontvouwen en te ontvangen. De te zetten stappen volgen uit die ontvouwing en niet andersom. De afgelopen jaren heb ik een reis afgelegd waarin ik het plannen en het stellen van doelen heb afgeleerd. Het waren mijn vier jaar door de woestijn op weg naar het beloofde land.  Daar waar het leven stroomt vanuit het centrum. Het nieuwe jaar ligt nu als een onbeschreven blad voor me.  Het zal zich, geloof ik, invullen zoals ik mijn verhalen schrijf.  Met kennis van archetypische structuren in mijn hoofd en mijn genen, gevoed door inspiratie, me overgeven aan verbeelding en de wijsheid die zetelt in mijn hart. Mijn handen typen vervolgens de tekst, om ze ook met de wereld te kunnen delen. Thema’s die ik verwacht tegen te komen, zijn storytelling, persoonlijk leiderschap in verbondenheid, society 3.0, samenwerking en de kracht van vrouwelijke energie.

Ik wens jullie een magisch 2012!

 

 

De reis naar binnen

3 reacties op De reis naar binnen

Na mijn middelbare school werkte ik een zomer in een café met een Franse naam. We mochten daar alleen Franstalige muziek draaien, met een uitzondering. We hadden een Engelstalige tape en je raadt ‘t al, dat draaiden we het meest. Niet dat het topmuziek was, maar toch… Een van de nummers op dat bandje was van Karen Carpenter. Ze zingt daar: I’ve been to paradise, but I’ve never been to me. Na deze woorden honderden keren gehoord te hebben, hebben ze wel een indruk achter gelaten, geloof ik. De impact was des te groter nadat ik hoorde dat ze anorexia had en uiteindelijk zelfmoord pleegde.

De mooiste reis die we kunnen maken is de reis naar onszelf, begrijp ik uit de woorden. Ik vond zelf vreemd genoeg pas de moed voor deze reis nadat mijn paspoort was gestolen, zo’n twaalf jaar later (nu twaalf jaar geleden). Het voelde toen letterlijk alsof ik mijn identiteit kwijt was. Voor mij houdt de reis naar binnen een graaftocht in door vele lagen valse identiteiten (veelal onjuiste verhalen die je bent gaan geloven over je eigen leven). Sommigen vergelijken het wel eens met het afpellen van een ui. Maar dat vond ik altijd een vreemde vergelijking, want een ui heeft geen hart. Uiteindelijk houd je niets over. Nu vind ik de vergelijking niet zo raar meer. Want het was uiteindelijk de stilte waarin ik mezelf terug vond. Ons Zijn is onbegrensd.

Maar dan, hoe werkt dat dan? Van de week had ik een mooi twittergesprekje met iemand over de ruimte voor verwondering en onze angst voor die ruimte. Ik denk dat wat zij ruimte noemt, ook gedefinieerd kan worden als de stilte. Waarom we er toch steeds uitvliegen, was de vraag. Tja, we zijn als mens nou eenmaal niet onbegrensd. Wie onbegrensd wil zijn, eindigt meestal met het bouwen van muren, is mijn ervaring. In het gesprek kwam ik erop dat ons zijn als mens misschien wel te vergelijken is met ademhalen. In en uit. Stilte in, begrenzing uit. Inspiratie in, expressie uit. Verbondenheid in, afgescheidenheid uit. Als je dat in ritme laat zijn, ontstaat er misschien wel iets dat je een Goddelijke expressie zou kunnen noemen. Het is maar een gedachte. Maar eentje die mij rust gaf. En in ons twitttergesprekje werden we het erover eens dat grenzen onderdeel van het leven zijn, maar muren het leven stagneren.

Maar wat is dan een grens? Goeie vraag. Ik heb er nog geen pasklaar antwoord op. Als de verhalen over jezelf valse identiteiten zijn, hoe bepaald je dan een grens? Of klopt die eerste aanname al niet? Je grens is denk ik je persoonlijkheid, terwijl je ego gemaakt wordt door muren. Maar wat bepaald dan je persoonlijkheid? Ik denk dat die bepaald wordt door de plaats die jij hebt als deel van het geheel. Wanneer je die ten volste inneemt en vandaar uit de relatie aangaat met anderen ervaar je in het spel met elkaar wat de grenzen zijn. Ik denk dat het draait om aanwezigheid en bewustzijn (presence and awareness), maar ik ben nog niet heel erg ervaringsdeskundig op dat gebied. Dus wie het weet, mag het zeggen :-).

Tijdens de live stream van de preview van TEDxAmsterdam kwam vorige week een mooie TED Talk langs over het onderwerp Self. Ik vond ‘m erg inspirerend en gaf me een omkering in het denken over mezelf.

Ik ben heel benieuwd hoe jij over Zijn en grenzen denkt en zou het leuk vinden je reactie te lezen.