Zoveel woorden…

Begin dit jaar stond ik met een regisseur te praten. En ik vertelde hem dat ik als tiener ook altijd regisseur wilde worden en ooit een filmscript had geschreven om lid te worden van de jongerenomroep van de AVRO. Terwijl ik heb vertelde over dat script, dat ik ooit schreef in drie dagen tijd, voelde ik mezelf helemaal gaan stralen. Ik zag weer voor me hoe ik de hele dag op school en thuis doorschreef en hoe trots ik was dat het gelukt was en aangenomen voor de kweekvijver van de AVRO.

En of het nou kwam door mijn enthousiasme weet ik niet, maar de regisseur wilde het script graag lezen. Ik beloofde te kijken. Dus toog ik onlangs naar de kelder en haalde het script eruit. Ik ben nog steeds moed aan het verzamelen om ernaar te kijken. Op de een of andere manier, deins ik terug om mijn gevoelens van toen terug te zien uit het script. Wel heb ik de achterkant gelezen. En die bracht een redelijke interne schok teweeg.

“Woorden” las ik, “altijd maar woorden, ik word er zo moe van. Je moet altijd alles uitleggen. Wat voel je, wat denk je? Altijd moet je het weer verwoorden. In de wereld wordt teveel gepraat, alles moet uitgelegd. Mensen voelen elkaar niet meer aan. Mensen begrijpen elkaar niet.”

De hoofdpersoon sprak deze woorden tegen iemand met wie ze het beste woordeloos kon communiceren. De connectie ging van hart tot hart. Of misschien zelf wel van ziel tot ziel. Met gesloten ogen zag hij haar nog en wist wie ze was. In de kern. En daar ging het haar om. In de wereld van woorden werkte de relatie overigens niet. En dat deed pijn.

Natuurlijk verwoordt de tekst voor een deel de frustratie van een tiener. De frustratie van het niet begrepen voelen. Maar ook van de grote nadruk op de ratio en het verloren gaan van het fijnstoffelijke. In de woorden lees ik nu mijn kern terug. Ja, ik ben inmiddels van woorden gaan houden. En ik heb geleerd als geen ander mijn gevoelens onder woorden te brengen en zaken terug te brengen tot hun essentie en dat te benoemen. En ja, voor iedereen geldt dat het grootste deel van communicatie uit non-verbale signalen bestaat.

Maar toch, door deze tekst terug te lezen, vond ik mijn eigen essentie terug. Mijn kracht ligt voorbij de woorden. Achter hen gaat een hele wereld schuil. Ik houd van die wereld. Het is mijn wereld. De wereld van inleving, verbeelding, bezieling en beweging. De wereld van het innerlijk weten. Graag neem ik mensen mee in die wereld. Tegenwoordig vormen woorden de deur tot die wereld. Woorden die tot verbeelding leiden.