Er bestaan van die mensen die buiten de lijntjes kleuren. Ik houd van dat soort mensen. Of misschien beter, ik bewonder ze, want sommigen vind ik onuitstaanbaar. Je hebt eigenlijk twee soorten mensen die buiten de lijntjes kleuren. Mensen die dat doen vanuit een soort Calimeropositie en die van daaruit blijven schoppen tegen het systeem waar ze niet in mee kunnen draaien en eigenlijk altijd tegen de stroom in zwemmen. Dat soort bedoel ik niet. Maar die anderen die weliswaar vanuit dezelfde positie beginnen, maar daar een kracht van gemaakt hebben en weten hoe ze kunnen surfen over de toppen van het leven, dat zijn de mensen die ik echt bewonder.

Die mensen kom ik niet vaak tegen. Mensen die op de rokende puinhopen van hun jeugd een feestje weten te bouwen. Ik ken er een aantal. De eerste was mijn eerste grote liefde en de laatste heb ik uitgeroepen tot mijn goeroe. Niet een titel die hij zichzelf heeft gegeven, nee, die is echt van mij afkomstig. Ik volg hem ook niet ofzo, want zo zit ik niet in elkaar. Hoewel ik tegenwoordig wel beter het principe van een goeroe of meester begrijp als tussenstap naar overgave aan het Al, maar dat terzijde. Maar die titel heb ik hem gegeven omdat zijn levenslust en –liefde aanstekelijk is. Wanneer deze liefde echt is en het leven echt stroomt dan is het besmettelijk. In het begin tijdelijk, net zo lang totdat je ‘m zelf in iedere cel voelt. Vandaar het goeroeschap.

Dansvloer

Het was een avond in Club Lite dat ik werd besmet. Mijn goeroe had ik een tijd niet gezien en tot mijn verbazing zat hij nu in een rolstoel. Frontaal geschept op zijn motor en een kleine twee maanden was hij uit de roulatie geweest. Nou ja, niet helemaal, want werk ging al snel weer door. Veel te druk met teveel projecten. Maar dit was de eerste keer dat hij weer op een feestje was. En ik kan je vertellen dat er niemand in die hele tent zo straalde als hij. Een dankbaarder mens was er denk ik niet te vinden. Hij genoot zichtbaar met volle teugen. Zijn verwondingen, die overigens verbazingwekkend meevielen voor de zwaarte van het ongeluk, waren voor hem een tijdelijke tegenslag. Sterker nog, ze waren een cadeautje, want ze brachten ook veel goeds en nieuwe ervaringen. En zoals hij me de volgende dag schreef op Facebook, het leven is te kort om bij de pakken neer te zitten. Letterlijk had hij geen keus, figuurlijk wel.

Even later stond ik op de dansvloer. Kareem draaide beter dan ooit en dat is over het algemeen al vrij subliem. Ineens voelde ik nu echter dat mijn hele lijf als bijna vanzelf bewoog. Ik ben over het algemeen best soepel, maar mijn heupen waren nu losser dan ooit. Ik kwam in een enorme flow terecht en realiseerde me dat ik helemaal open stond. Mijn hart liep over. En ik realiseerde me dat de blijheid en levenslust van mijn goeroe op mij overgesprongen was. En dat dit elixer versterkt werd door de muziek. En zo riep ik voor mezelf mijn goeroe uit tot mijn goeroe.

Zo besmettelijk wil ik ook zijn en niet anders. Nu ben ik dus de moed aan het verzamelen om buiten de lijntjes te kleuren en mijn eigen lijntjes te vinden. Of misschien wel helemaal te gaan voor het lege doek. En mezelf helemaal te omarmen met al mijn hebbelijkheden, onhebbelijkheden en afwijkingen, voor zover hier sprake van is, en mijn talenten. Zodat ik ook zonder goeroe weet te surfen op de golven van het leven. En wie weet staar ik dan nog wel eens samen met mijn goeroe of met andere goeroes naar de golven die aanspoelen op het strand. Want samen genieten besmet niet alleen, maar vermenigvuldigd ook nog eens. Dan worden we zelf weer golven waar anderen op kunnen surfen.